Hoofdstuk 7
“Ga rustig zitten, ontspan je en ga dan naar de plaats of situatie waar je het vandaag over wilt hebben.”
Irma’s stem was zoals altijd kalm en rustig.
Als vanzelf schoot Herman in een diepe concentratie.
Hij aardde zich met Moeder Aarde, zoals hij dat geleerd had en voelde zich zwaar op zijn stoel zitten.
Al snel schoten er allerlei beelden door hem heen en opeens stond hij in een groot huis.
Het was een hele oude villa met en hij stond beneden in de grote hal en twee oude trappen die mooi sierlijk omhoog golfden.
De trappen waren met een schitterende rode loper bekleed.
Herman begreep dat het de materiële werkelijkheid van zijn huidige leven symboliseerde.
Onwillekeurig moest Herman aan het vakmanschap van de timmermannen uit vroeger tijden denken.
Aan de muren hingen prachtige grote spiegels die net zo mooi afgewerkt waren als de naar boven golvende monumentale trappen.
Hij stond dus beneden al voor een keuze en hij voelde zich bekeken.
Het was hijzelf die in de spiegels naar zichzelf keek.
Als keek hij diep in zijn ziel.
Even voelde hij kippenvel over zijn hele lichaam trekken.
Hij wist dat dat een goed teken was.
In het kort vertelde hij Irma waar hij was, wat hij zag en wat hij ervoer.
“Ik weet dat ik naar boven moet. Ik kan linksom naar boven of rechtsom. Het maakt niet uit.”
“Waar staan links en rechts voor in jouw beleving?”
Dat was weer zo’n vraag waar Herman het antwoord wel op wist, maar niet goed wist hoe het te zeggen.
“Eh, nou ja, eh. Links is vrouwelijke energie en rechts mannelijke energie?”
Hij sprak het met een vragende toon uit, alsof hij bang was het fout te zeggen.
Maar Irma was kennelijk tevreden.
“Mooi. Kijk nu welke kant van de trap je kiest. De keuze is geheel aan jou”
Zonder aarzelen koos Herman de rechter trap en liep over de zachte rode loper naar boven.
Het viel hem op dat er geen een van de gouden traproeden los zat.
Alles was precies zoals het zijn moest.
Weer vertelde hij Irma wat hij zag en dacht en voelde.
“Wat betekent dat voor jou?”
Herman liet een pauze vallen.
“Dat alles precies volgens plan verloopt?”
Weer die vragende toon.
En weer zei Irma: “Mooi.”
“Ga nu weer verder ... wat zie je nog meer?”
Herman was de trap al opgelopen en stond opeens in een hal met zeven grote deuren.
“Wouw, ik sta in een grote hal, haast nog groter dan de hal beneden en er zijn zeven grote deuren. Allemaal prachtige sierlijk afgewerkte deuren. Gebroken wit met gouden biezen. Heel mooi allemaal. Ook de deurklinken zijn van goud. Ik durf er bijna niet aan te zitten, maar ik begrijp dat ik een van die deuren moet kiezen. Tussen de deuren staan kleine tafeltjes met mooie bloemstukken in vazen die op een kanten kleedje staan. Wat hoger zijn gouden kaarsenstandaards gemonteerd en in allemaal zitten mooie grote kaarsen. Ik kan niet goed zien of ze branden, maar dat is nu ook niet nodig.”
Herman zat een tijdje intens te genieten van de schoonheid van de hal met al haar schitterende deuren.
Op de grond lag ook weer een mooi dik rood tapijt.
Diep rood.
Een kleur zoals hij zelden of nooit in het echt gezien had.
Herman wist dat de kleuren vanuit de vierde dimensie en hoger zo veel mooier en intenser waren dan die wij hier in de derde dimensie ervaren, maar dat het zo’n verschil was verbaasde hem enorm.
Hij wilde nu nog helemaal niet kiezen en besloot nog even van deze prachtige en heerlijke omgeving te genieten.
Maar hij werd voorzichtig voortgeduwd.
Even keek hij om, maar zag niets of niemand.
Een onzichtbare hand duwde hem kalm maar gedecideerd naar voren.
“Ga maar, het is goed.”
Irma’s stem klonk weer zacht en beheerst.
Herman wist dat zij wel zag wie hem duwde.
“Het is goed. Je persoonlijke gids is bij je en je doet het goed. Vertrouw er maar op. Je gidsen zijn altijd bij je.”
‘Shit heb ik er meer dan?’
Herman schrok van zijn gedachte, maar moest er ook om lachen.
“Ik zie een paar deuren waar ik eerst een klein trapje voor op moet. De anderen kan ik zo opendoen.”
“Neem je tijd, het heeft geen zin je te haasten, maak rustig een keuze. Kijk naar alle deuren en ga op je gevoel af.”
Dat deed hij.
Kalm keek hij een voor een naar de deuren.
Ze waren allemaal hetzelfde.
Dat maakte de keuze er niet gemakkelijker op.
“Denk erom. Alle keuzes zijn goed. Het gaat erom dat je zelf een keuze maakt. Voel je niet gedwongen.”
“Dat maakt het niet eenvoudiger voor me. Het voelt allemaal goed.”
“Mooi.” zei Irma weer. “Ga dichterbij als je kunt. Misschien is dat makkelijker.”
Herman deed een paar stappen naar voren en voelde zich ineens aangetrokken een deur helemaal rechts door te gaan.
Hij deed een stap die kant op, maar toen voelde hij dat een van de deuren, die hij via een kleine trap moest bereiken, hem riep.
Hij vertelde Irma wat hij voelde en zij glimlachte dat het goed was.
“Ja, jij kunt wel zeggen dat het allemaal goed is, maar ik weet nog steeds niet welke deur ik door moet.”
Toch liep hij het trapje op en had ineens de deur voor hem geopend.
Er piepte en kraakte niets.
Alles verliep uiterst soepel, alsof er op hem gerekend was.
“Ga maar naar binnen.” Hoorde hij Irma zeggen en hij deed het.
Hij zag nog niets, maar hij begreep dat hij in zijn dagelijks leven voor een paar belangrijke beslissingen stond.
Snel vertelde hij Irma dat hij begrepen had dat hij in zijn huidige leven een keuze moest maken en dat het aan hem was welke keuze dat was.
Met een zucht kwam hij weer in het dagelijks bewustzijn terug.
Een beetje verdwaasd keek hij om zich heen en merkte dat hij best wel diep was gegaan vandaag.
“Neem je tijd.” zei Irma nog steeds kalm en tevreden, “Je hebt het goed gedaan. Wil je er nog iets over vertellen? Of begrijp je wat je te doen staat.”
“Ik begrijp dat het altijd mijn eigen keuzes zijn die ik neem. Nooit wordt ik gedwongen iets te doen wat ik niet wil. Alleen de opties waar ik uit kan kiezen zijn me niet altijd duidelijk.”
“Dat hoeft ook niet,” zei Irma weer rustig, “Het gaat erom dat je je ervan bewust bent dat het je altijd vrij staat welke keuzes je maakt. En dat je altijd keuze kunt maken. Wel keuzes die van te voren bepaald zijn. Keuzes die je tussen twee levens afspreekt. Je hoeft nooit iets te doen wat je niet zelf wilt.”
“Dat vind ik no steeds moeilijk.” zei Herman terwijl hij zijn jas aantrok. “Dat van die keuzes tussen twee levens begrijp ik nog steeds niet.”
Irma glimlachte: “Dat hoeft ook niet. Ook al geloof je er niet in, het gebeurt toch. Er gebeurt echt niets wat niet de bedoeling is.”
Herman wist dat ze best wel eens heel erg gelijk kon hebben, dat had ze eigenlijk altijd.
Hij stapte in zijn auto en reed weg.
Hoofdstuk 8
Herman zat in gedachten verzonken voor zich uit te staren. ‘Hoe lang was het geleden?’
Thuis gekomen had hij zich in razend tempo van Liz laten scheiden.
Het was eigenlijk te gemakkelijk geweest.
De liefde zat dus duidelijk niet diep.
Bij beiden niet.
Liz had het al begrepen en had eieren voor haar geld gekozen.
Ze had dus toch klasse, ze wist wanneer ze verloren had.
Herman moest lachen bij de gedachte dat ze uiteindelijk toch voor Toby gekozen had.
Die had een tijdje het contact met Herman gemeden.
En dat was totaal niet nodig geweest.
Toby liep op te scheppen dat hij de mooiste vrouw geschaakt had.
De stommeling moest eens weten.
Zo gauw Liz zeker wist wat hij financieel waard was, had ze hem razend snel in haar netten gestrikt.
Ze bedwelmde haar slachtoffers met een dermate grote dosis vrouwelijke charme, dat ze jarenlang in een zalige roes leefden.
Ha, Herman wist hoe geraffineerd Liz was, het had hem tien jaar gekost om daar achter te komen.
Die arme Toby had geen schijn van kans gehad.
Met open ogen was hij in de val getuind.
Later kwam hij er pas achter dat Liz weinig aan haar huwelijk met Herman over gehouden had.
Het viel even tegen, hij had gedacht nu meer geld te hebben dan Herman, maar moest het met zijn eigen, niet onaanzienlijk vermogen stellen.
Het stak Toby dat hij niet wist wie meer geld had, hij of Herman.
Herman wist wel beter, ook al was hij goedkoop van Liz afgekomen, de twee scheidingen hadden een fors gat in zijn vermogen geslagen.
Het kon hem allemaal niks schelen, hij was niet lang na zijn scheiding met Sonja getrouwd en leidde sindsdien een gelukkig leven.
Sonja was gewoon op de zaak blijven werken en had een stuk meer verantwoordelijkheid gekregen.
Feitelijk runde ze de zaak nu samen met Herman.
Ze hadden een nieuwe secretaresse in de plaats van Sonja genomen. Gekscherend zei Sonja dat ze wel op de zaak moest blijven werken omdat hij niet met secretaresses te vertrouwen was.
Het ging goed tussen hem en Sonja, ze was al snel zwanger geworden.
Maar er was nog een ding wat hem dwars zat.
Colette.
Het meisje van de boetiek.
Het stoorde hem dat hij haar, ondanks zijn geluk met Sonja, niet uit zijn gedachten kon laten.
Een hele tijd had hij zijn gedachten ervan af weten te houden, maar hij was toch naar de winkel gegaan.
Colette had hem direct herkend en ze vertelde dat toen hij niet terugkwam, ze het jurkje weer had teruggehangen.
“Maar het is er nog. Kennelijk wil niemand het hebben.”
Ze keek er verwonderd bij.
Kennelijk kon ze niet begrijpen dat het jurkje nog niet verkocht was.
Ze was er zelf gek op en zou het onmiddellijk kopen als ze er het geld voor had.
Maar misschien als het nog een tijdje blijft hangen dat ze het met aanzienlijke korting kon kopen, had de eigenaresse van de zaak gezegd.
Herman had haar al die tijd aangestaard en haar verhaal was nauwelijks tot hem doorgedrongen.
“Wil je het jurkje hebben?” hoorde hij zichzelf zeggen.
Colette was sprakeloos en keek hem een tijdje met open mond en vol verbazing aan.
“En uw vrouw dan?” was alles wat ze er na een tijdje uit kon krijgen.
“Dat is mijn vrouw niet meer.” had hij gezegd.
En toen was het begonnen.
Om het spannend te maken en om Sonja niet te bedriegen had hij er een spelletje van gemaakt.
Hij had er immers al lang over na lopen denken hoe hij haar zou verleiden.
Nu hij voor haar stond kwamen al zijn gedachten over haar weer boven.
Hij zag dat haar benen inderdaad net zo mooi waren als die van Sonja, alleen jonger.
‘Lul.’ Dacht hij bij zichzelf, ‘Je hebt een prachtige jonge vrouw thuis zitten en nou sta je hier als een geile hond naar dit jonge kind te kijken. Heb je nou nog niet genoeg geneukt. Moet ze nog jonger zijn?’
Herman wist het even niet meer en hield zichzelf voor dat hij niet met Colette naar bed zou gaan.
Sonja was immers al zwanger en zolang het kon hadden ze nog seks.
Nee, hij zou het psychologische spel met haar spelen en hij zou de regels bepalen en de regie in handen hebben.
‘Ben je nou nog niet genoeg gewaarschuwd wat vrouwen betreft? Je weet toch dat ze altijd alles voor jou regelen en dat ze je altijd net een paar stappen voor zijn?’
Herman kreeg een verbeten trek om zijn mond
‘Deze keer niet. Dit regel ik zelf.’
Met een zwierig gebaar, althans voor zijn doen, haalde hij een klein doosje uit zijn jaszak.
Het was een mooi in goudkleurig glanzend papier ingepakt crèmekleurig doosje met een mooie precies passende rode strik omheen.
Dat crèmekleurig zou Colette pas zien als ze de verleiding niet zou kunnen weerstaan en het pakje zou openen.
Aan de buitenkant kon je niet zien wat er in zat.
Er zou een ring in kunnen zitten, maar het zou net zo goed ook iets anders kunnen zijn.
Herman had het voor elkaar gekregen om het doosje een mysterieuze uitstraling mee te geven.
Een ring zou misschien wat erg voor de hand liggend zijn.
“Er is maar één voorwaarde aan verbonden.” Zei hij terwijl hij het mooi ingepakte doosje aan Colette liet zien.
“Je mag het jurkje hebben als het je lukt om dit doosje een week te bewaren zonder het open te maken om te kijken wat er in zit.”
Herman glimlachte geheimzinnig maar intens tevreden en legde het doosje voor haar op de toonbank neer en legde er een contract naast.
Even observeerde hij de verbaasde jonge vrouw.
“Als je het toch binnen een week openmaakt en erin kijkt, dan ben je van mij. Dan mag ik met je doen wat ik wil. Wees gerust, ik ben geen perverse man. Ik wil dan alleen maar met je naar bed. Ga je akkoord?”
Colette pakte het mooie doosje even beet, keek ernaar en zette het weer netjes voor zich neer.
Vervolgens keek ze Herman onderzoekend aan, dacht even na en ondertekende het contract.
Herman was toch wel verrast dat Colette het zo snel accepteerde.
Later zou hij beseffen dat ze zelf al lang besloten had dat ze met hem naar bed wilde.
Bij die gedachte voelde hij zijn wangen kleuren en kreeg hij het warm.
“Dat zal geen probleem zijn. Ik kan mijn nieuwsgierigheid wel in toom houden.” sprak Colette met vastberaden stem.
Ze keek Herman lachend aan.
Die voelde weer die warmte door zijn lijf schieten.
God wat hoopte hij dat ze zou kijken.
Een keer maar.
Hij zou maar een keer met haar naar bed gaan.
Ook hij zette zijn handtekening en las snel hoe ze heette.
Colette, Herman vond het eigenlijk niet zo bij haar passen.
“Als ik kijk hè, stel dat ik kijk. Hoe komt u daar dan achter, Meneer Herman?” ze zei het plagerig en Herman had toen al kunnen weten dat hij ook nu weer niet de regie in handen had.”
“Maak je geen zorgen, dat merk je wel als je het pakje open maakt en het weer aan mij terug moet geven. Wil je het jurkje niet nog een keer passen?”
Even aarzelde Colette, maar zei toen resoluut: “Nee, want dan breng je me in verleiding en daar trap ik niet in.”
Herman had niet eens in de gaten dat ze geen u meer zei, maar hem tutoyeerde.
Tevreden lachend hing ze het jurkje apart en zei: “Hoe laat volgende week. En waar?”
“Hier, dat lijkt me wel zo makkelijk.” Ook Herman keek tevreden lachend naar Colette.
Beiden dachten ze ‘kip ik heb je’.
Ze schudden elkaar de hand en Herman verliet de boetiek met een intens gevoel van tevredenheid.
Hij had stellig het gevoel dat hij zou slagen.
Deze mooie jonge vrouw lag virtueel eigenlijk al in zijn bed.
Klaar om de liefde met hem te bedrijven.
De week ging tergend langzaam voorbij en Herman had nog nauwelijks van de seks met Sonja genoten.
Het stoorde hem en hij hoopte dat ze het niet in de gaten had.
Sonja dacht dat het aan het drukke werk op de zaak lag.
Ze was er zelf ook niet zo bij die week.
Ze begon al een mooi buikje te krijgen.
Herman wreef er met innige tevredenheid en geluk over.
Natuurlijk.
Hij had het al een paar keer met zijn eerste vrouw Anette meegemaakt.
Maar het was net of hij het nu veel bewuster meemaakte.
Hij genoot ervan.
Op die momenten was de gedachte aan seks met Colette even helemaal verdwenen.
Colette had het doosje mee naar huis genomen en ze had het aanvankelijk niet moeilijk gevonden van het doosje af te blijven.
De eerste paar dagen had ze het brutaal op haar nachtkastje laten staan, maar het doosje begon toch aan haar te trekken.
Ze was gewoon van plan geweest om het doosje vlak voor Herman weer zou komen open te maken.
Zij wilde hem hebben.
De afgelopen tijd had ze zich wel afgevraagd waarom deze oudere man zo aantrekkelijk voor haar was.
Ze was niet veel verder gekomen dan dat ze het een aantrekkelijke man had gevonden en de keren daarna was dat gevoel alleen maar gegroeid.
Dus de weddenschap met hem aangaan was totaal geen probleem.
het maakte de zaak alleen maar eenvoudiger.
Het was eigenlijk een beetje te gemakkelijk.
Maar wat kon het haar schelen.
Hij is van mij.
Daar komt hij snel genoeg achter.
Dat het doosje haar nieuwsgierigheid toch danig op de proef stelde beviel haar eigenlijk helemaal niet.
Geïrriteerd legde ze het doosje toch maar in een lade en was het zowaar even vergeten.
Maar de kleur van dat doosje, de vorm en de strik deden haar toch verlangen om erin te kijken.
‘Verdomme, dit was niet de bedoeling. Ik heb het heft in handen en niet die geile ouwe bok.’
Even bracht ze het doosje nog naar haar neus.
‘Ruik ik dat nou goed? Heeft hij zowaar haar geurtje eroverheen gesprenkeld?’
Snel rook ze aan haar pols en gelijk weer aan het doosje.
‘Shit, het zit op de strik.
En precies de goede geur.’
Colette keek verdwaasd door de etalage naar buiten over het plein, alsof ze verwachtte dat Herman ineens met een grote grijns voor de etalage zou staan.
‘Verdomme. Rotzak. Heb je me toch te pakken.’
Vlug stopte ze het doosje wat verder naar achteren in de la.
Met een ruw gebaar schoof ze de la dicht.
Alsof die nu goed op slot zat.
Een half uur hield ze het vol.
En keek ze toch weer naar het doosje en rook er even aan.
‘Toch wel lief van hem.’ dacht ze vertederd.
‘Ik ben benieuwd hoe hij het doet. In bed.’
Een paar dagen wist ze zich te bedwingen en liet het doosje voor wat het was.
Een mooi ingepakt lekker geurend doosje achterin de la.
Maar toen ze op de een na laatste dag naar het jurkje keek en het even liefkozend voor zich had gehouden terwijl ze zichzelf in de spiegel bekeek, werd het haar toch echt te machtig.
Het leek wel of het doosje door het hout van de lade naar haar toe kwam.
Toen ze thuis kwam deed ze wild de lade van het nachtkastje open en keek met grote ogen naar het doosje.
‘Wat zit er in godsnaam in dat doosje waar ik niet naar mag kijken? Om gek van te worden.’
De hele week was het haar gelukt er niet aan te denken en er niet aan te komen.
Het had zo gemakkelijk geleken, maar nu kon ze het niet meer houden.
‘Niet doen meid. Niet doen. Denk eraan dat je met die ouwe vent naar bed moet.’
Dat hielp niet echt.
‘Maar dat wil ik toch ook. Ik moet het erger maken.’
Dacht ze verwilderd.
Colette begreep niet dat ze zo van slag af was.
Ze was anders nooit zo makkelijk uit het veld te slaan.
‘Denk eraan hoe afschuwelijk het is met Herman naar bed te gaan. O, gadverdamme, nou noem ik hem ook al bij zijn naam! En ik wil hem toch? Ja, ik wil hem. Maar waarom?’
Hoofdschuddend liep ze een paar keer heen en weer door haar slaapkamer.
Om dan resoluut naar de woonkamer te lopen.
het doosje haast fijnknijpend in haar handen.
‘Zo’n klein doosje! Wat kan daar nou voor schokkends inzitten dat ik niet mag zien?’
Colette werd, er haast gek van en probeerde wanhopig de zaak onder controle te krijgen.
Voorzichtig liep ze, met haar armen gestrekt en het doosje op haar opengesperde handen, naar de bank.
Langzaam ging ze zitten en zette het doosje voor zich op het salontafeltje. Alles om haar heen vervaagde.
Ze had alleen maar oog voor het doosje.
‘Wat zit er in? Godverdomme. Klootzak. Smerige klootzak.’
Colette kon haar tranen niet meer bedwingen en ze liet ze de vrije loop. Zonder geluid, maar af en toe snikkend, liet ze de tranen over haar wangen rollen.
‘Wat ben je voor een man, die een vrouw zo’n voorstel doet. Hoe kun je. Je weet toch dat vrouwen nieuwsgierig zijn? Maar ik zou het toch gemakkelijk kunnen weerstaan? Ik hoor het je nog zeggen. Je wist toch waar je aan begon? Dan moet je niet zeuren. Kijk in het doosje en neuk die kerel een keert. Een keer maar. Meer niet. Is dat nou zo erg? Ja dat is wel erg, want dan heeft hij gewonnen. Dat nooit.’
Colette kon haar eigen gedachten niet meer inhalen.
Het spookte door haar hoofd.
Alle voors en tegens schoten dwars door elkaar heen.
Ze wist niet hoe lang ze daar zo gezeten had.
Maar toen ze weer een beetje bij zinnen gekomen was kon ze zich niet meer bedwingen.
Het klinkt raar, maar ze werd rustig en ze besloot de gok te wagen.
‘Zo erg zou het toch niet zijn? Misschien was hij wel een beest in bed?’
Gretig trok ze de rode strik die om het doosje zat los en scheurde het goudkleurige papier open.
Met bevende vingers maakte ze het dekseltje vrij en opende het langzaam.
Een klein beetje groene verf spoot op haar linkerhand.
Het was maar een klein straaltje, dus dat viel wel mee.
Maar toch maakte het een smerige vlek, net boven haar duim.
‘Nou, als dat alles is, dat was ik er straks wel weer af.’
Ze keek even verwonderd naar de groen verf.
‘Wat een mafkees. Welke gek doet er nou zoiets. Dat kan alleen een man bedenken.’
Toch opende ze nieuwsgierig het doosje helemaal en haalde er een papiertje uit.
Een zacht roze papiertje als uit een dagboek voor jonge meisjes.
Het was opgevouwen en Colette sloeg het open.
Ze draaide het papiertje om en las: “Sorry! Bij jou of bij mij?”
Colette keek er even verbaasd naar en moest er toen best wel hard om lachen.
‘Was dat alles? Godverdomme! Was dat nou echt alles!? De klootzak. Er zit nog niet eens een kapotje in. Nou, gelukkig niet zou ik zo zeggen. Dat zou helemaal te erg geweest zijn.’
Nu ging het nog.
Colette was op slag weer de rust zelve. ‘Sorry! Bij jou of bij mij?’
‘Hoe verzin je zoiets? Dat kunnen alleen kerels.’
Ze zat zo een tijdje stomverbaasd voor zich uit te kijken en schoot om de haverklap in de lag.
Toen keek ze naar de groene vlek op haar hand en liep naar de kraan om haar handen te wassen.
‘Moet lukken. En dan gauw kijken of ik het niet weer schoon in kan pakken. Ik heb nog wel ergens hetzelfde papier en een rode strik zal ook wel lukken.’
Maar wat ze ook probeerde, de vlek wou maar niet weg.
Geen enkel middel dat Colette in huis had was sterk genoeg om de groene verf van haar linkerhand af te krijgen.
Het werd niet eens lichter van kleur.
Na een uurtje boenen en poetsen werd haar linkerhand naast de groene vlek ook rood van het schrobben.
‘Dat wordt neuken.’
Haar vrienden hadden haar altijd al een nuchtere genoemd.
Nou, dat was ze.
Het zou inderdaad neuken worden.
‘Ik hoop wel dat hij het een beetje goed doet, dat ik er ook nog een beetje van zal kunnen genieten. Lelijk is hij eigenlijk niet echt. Hoe oud zou hij zijn? Veertig? Nee, tegen de vijftig denk ik. Nou ja, een snelle wip en dan verder met mijn leven. Het jurkje is in ieder geval voor mij.? En eerlijk is eerlijk, ik wilde hem van het begin af aan al veroveren’
Ze schonk zichzelf een stevig glas rode wijn in en probeerde een beetje tv te kijken.
Maar er was niets op tv.
Dat was er eigenlijk nooit, maar nu al helemaal niet.
Ja dat stompzinnige programma waarin verliefde stellen elkaars vrienden en vriendinnen proberen te verleiden.
Als ze het al leuk vond, dan nu in ieder geval niet meer.
Op de andere zenders alleen maar van die seniele programma’s wie er het beste dit of dat kon.
Dat was al jaren een ware ramp voor de niet liefhebber en Colette was wel klaar met al die talentenjachten met die steeds irritanter wordender juryleden.
Het was laat voor ze in slaap viel en de volgende ochtend werd ze maar net op tijd wakker.
Ze probeerde zich zo goed mogelijk op te maken zodat het niet zou lijken dat ze verloren had.
Maar ze moest er ook weer niet te goed uitzien, want dan leek ze weer te hebberig en te geil.
‘Verdomme, die rotzak heeft het van me gewonnen. Kan ik hem niet terugpakken? Dat moet toch kunnen. Als ik nou…, ja, dat moet lukken.’
Tevreden ging ze naar haar werk.
Precies op tijd deed ze de winkeldeur open voordat de eerste klanten zouden komen.
Die kwamen natuurlijk nooit zo vroeg, maar ja, werktijden hè.
En je kon nooit weten.
Wie weet was hij het wel vergeten en kwam hij niet.
Nou nee, daar leek hij het type niet naar.
Hij zou zeker de kans niet laten lopen om met zo’n lekker ding naar bed te kunnen en zeker niet met Colette, dat had ze inmiddels wel door.
Ze had niet voor niets vrij lang wakker gelegen.
Colette had genoeg tijd gehad om alles nog eens goed na te gaan.
Ze was tot de conclusie gekomen dat hij het al veel langer van plan geweest moest zijn.
Hij heeft al die tijd met haar gespeeld.
Had haar in het jurkje gezien en ze wist donders goed van zichzelf dat ze er in dat oranje bruine jurkje om op te vreten uit zag.
Toen ze terug dacht en het weer eens goed voor haar geest had gehaald, had ze zijn hongerige en geile blikken wel gezien, maar ze was dat wel gewend en had er niets achter gezocht.
Dat had ze beter wel kunnen doen.
En ja, ze had zelf ook gedacht ‘kip ik heb je.’
Maar dat had ze eigenlijk meer als een spel gezien.
Ze was het niet echt van plan geweest, maar dan had ze ook niet akkoord moeten gaan met zo’n rare weddenschap.
Hij zou toch niet te vroeg komen.
Misschien kon ze in de lunchpauze nog even naar de super om andere, sterkere schoonmaakmiddelen te kopen.
Ze keek nog eens naar haar hand en zag hoofdschuddend de rode schuurplekken om een mooi glanzend laagje groen verf.
‘Sorry! Bij jou of bij mij?’
‘Wat een vuilak is het toch.’
En weer kon ze een glimlach niet onderdrukken.
Om een vrouw zo ontzettend nieuwsgierig te krijgen en ze dan zo’n boodschap te geven, moest je ze wel kennen en lef hebben.
‘We zijn vanmiddag dicht. Dat was ik helemaal vergeten. Misschien zou hij.’
“Hallo, Colette, hoe is het ermee?”
‘Shit!’
Colette stond met haar rug naar de deur en schrok toch wel een beetje.
‘Nee hè, daar zul je hem hebben. Controle Colette, controle. Niets laten merken. Net doen of er niets aan de hand is.’
Ze draaide zich om en zei zo gewoon mogelijk: “He hallo meneer Herman. Hoe is het er mee?”
Zorgvuldig verstopte ze haar linkerhand achter een stapel truitjes.
Herman had allang gezien dat er groene verf op haar hand zat en speelde even met haar mee: “Goed en met jou? Goeie week gehad?”
“O, ja hoor, prima! Veel verkocht, ja ik heb het druk gehad. Joh, sorry hoor, maar ik was het bijna alweer vergeten.”
Ze kon zich wel voor haar kop slaan dat ze haar nieuwsgierigheid niet had weten te bedwingen, ze wist dat hij het allang wist en met haar speelde.
En dat terwijl ze nog met hem naar bed moest.
Hij speelde nu al met haar.
‘Godverdomme nog aan toe. De klootzak.’
Herman zag haar woede en genoot ervan: “Je bent mooi als je kwaad bent.” Hij liep naar haar toe en pakte haar linkerhand.
Keek ernaar en zei glimlachend met zachte stem: “Sorry!” zei hij. “Bij jou of bij mij?”
Colette zei nog even niets.
Ze keek hem vuil aan, maar ze kon niet kwaad op hem blijven want ze keek in een paar vriendelijke schuldbewuste ogen.
Ze zag ook iets getergds.
“Is er iets?” vroeg ze argwanend. “‘Je bent toch niet iets smerigs van plan hè. Gewoon een keer neuken en dan is het over. Zoals afgesproken.”
“Ja, ja, maak je maar geen zorgen. Ik zal je geen kwaad doen. Je bent zelf akkoord gegaan.”
“En het jurkje?”
Colette hoorde het zichzelf zeggen en keek hem met grote verbaasde en vragende ogen aan.
‘Nee hè, niet weer. Niet weer een vrouw die je met van die mooie grote ogen aankijkt. Ogen waar je als man zijnde wel honderd keer achter elkaar in kon verdrinken.’
En Herman verdronk.
“Die mag je hebben.” Hoorde hij zichzelf in de verte zeggen.
“Zal ik hem dan nu maar gelijk aantrekken?”
Herman vond het goed, hij was niet zo gek op de mode van nu.
Het leek wel of ze expres iets minder flatteus had aangetrokken om hem te straffen voor het verliezen van de weddenschap.
Die heupbroeken vond hij vroeger al niks en het scheen hem toe, dat die van nu nog erger waren.
En dan die blote onderbuiken.
Armoedig vond hij het, ronduit armoedig.
‘Mijn dochter zal ze ook wel aan hebben.’
Dacht hij somber.
Het is al weer zo lang geleden dat hij haar gezien had.
Gelukkig had Anette niet moeilijk gedaan over bezoekregelingen en zo, dus hij was redelijk in staat geweest om contact met zijn kinderen te hebben.
Alleen kon Liz hen niet uit staan en zij Liz niet, dus het had heel wat regelwerk gekost om ze toch zo nu en dan te zien.
Herman had ineens helemaal geen zin meer om met Colette naar bed te gaan. Brandend verlangen was het geweest.
Haar benen en dat prachtige slanke jonge lichaam hadden hem wakker gehouden en op de been tijdens de laatste dagen met Liz, nog voordat Sonja hem betoverde.
‘Wat ben ik toch eigenlijk een zwakke man.’
Herman werd niet vrolijk van zijn constatering.
‘Als een vrouw me maar even met grote ogen aankijkt ben ik verloren. Hoe moet ik dat straks aan Sonja uitleggen. Die maakt gehakt van me.’
Colette had zich snel omgekleed en draaide als een wulpse deerne om hem heen.
Ze had zijn twijfel gezien en ze dacht bij zichzelf.
‘We gaan niet terugdraaien ouwe. Neuken wou je en neuken zul je. Tot je paars van ellende ziet. Laat dat maar aan mij over.’
Colette glimlachte op mysterieus verleidelijke wijze.
“Sorry! Bij jou of bij mij?”
‘Een hotel. Ik weet een goed hotel hier niet ze ver vandaan.
Ze liepen naar zijn auto en Colette zorgde ervoor dat Herman helemaal gek werd van haar benen.
Een half uurtje later liepen ze de lobby van een goed maar niet echt duur hotel in de buurt binnen.
Toen ze langskwamen keek iedereen hen na.
De man aan de balie zag je denken: “Shit ik doe iets verkeerd. Maar wat?”
Zwijgend liepen ze de lift naar de vierde etage in.
Herman drukte op het knopje en de lift zoefde comfortabel naar boven.
Colette keek naar zichzelf in de spiegel tegen de achterwand.
Ze begreep ineens weer wat beter waarom hij haar wilde hebben.
Haar prachtige benen kwamen fantastisch mooi tot hun recht onder het korte jurkje.
En haar billen en heupen maakten haar heel vrouwelijk.
Bijna klassiek.
Dat was iets waar mannen zich niet tegen konden beschermen.
Als een vrouw die charmes in de strijd wierpen was die strijd erg ongelijk en als snel door de vrouw gewonnen.
Ze keek eve naar Herman en zag dat hij toch wel een beetje zenuwachtig werd.
‘Ik zal toch niet de eerste vrouw zijn die hij naar een hotel meeneemt?’
De lift stopte en Herman liet haar voorgaan.
In het voorbijgaan stopte ze even naast hem en raakte hem zachtjes aan.
Ze had zowaar een beetje met hem te doen.
Ze wist dat zij allang weer de bovenhand had.
In de kamer op de vierde etage liep Colette gelijk naar het balkon.
“Jeetje. Mooi joh. Moet je kijken. Hier. Zo ver heb ik nog nooit over de stad uit kunnen kijken. Kom dan. Moet je kijken joh. Te gek toch.”
Herman werd vertederd door haar onbevangenheid en haar jeugdig enthousiasme.
Hij kwam bij haar staan en samen keken ze over de stad.
Het was gelukkig een heldere dag en op zo’n dag kon je tot ver in de omtrek kijken.
Colette wees diverse plekken aan die ze kende, maar dan vanaf de grond natuurlijk.
Ze vertelde er flarden van herinneringen bij.
Herman vond het leuk haar zo te zien.
“Wat ben je lief naïef.”’ Zei hij terwijl hij haar over haar zachte opgewonden gekleurde wangen streelde.
Ze keek hem weer met van die grote ogen aan en hij smolt van binnen. “Eigenlijk zouden we het niet door moeten zetten. Ik onthef je van onze overeenkomst.”
Even keken ze elkaar aan.
Het leek wel of ze teleurgesteld was. “Dat meen je niet. Je hebt me gewonnen. En nou zul je me krijgen ook.”
Ze trok Herman mee de kamer in en duwde hem op het bed.
Hij was sterk genoeg om haar tegen te kunnen houden, maar hij liet zich gewillig meeslepen.
“Je hebt gelijk. Als je gewonnen hebt moet je de prijs dankbaar in ontvangst nemen.”
De hele weg in de auto naar het hotel had hij genoten van haar nabijheid.
Er straalde pure kracht en vitaliteit uit deze prachtige jonge vrouw.
O ja, hij zou er van genieten.
Dat wist hij zeker.
‘O Sonja, vergeef me. Je bent een paar maanden te vroeg gekomen.’
Herman liet zich gewillig uitkleden.
Hij had zich goed gewassen, dat deed hij trouwens iedere dag, maar nu extra. Colette was ook schoon en fris.
Maar toch besloten ze samen eerst te douchen.
Gaandeweg werd hij vrijer en hij zeepte haar helemaal van top tot teen in en van voor naar achter.
Hij genoot ervan en, naar het hem scheen, genoot Colette ook.
‘Het kan verkeren.’ ‘Wie had dat ook alweer geschreven? Zou die ook onder de douche gestaan hebben met een lekkere jonge meid?’
Op haar beurt had Colette hem ook ingezeept, bij zijn edele delen was ze voorzichtig geweest.
Ze had eerst even de kat uit de boom gekeken, maar was toen doortastend verder gegaan.
Zijn geslachtsdeel scheen haar goedkeuring weg te dragen.
Herman groeide van trots.
Zo’n jong ding hoeft niet veel te doen om het ego van een ouwe vent te strelen.
‘Schei uit man, je bent niet oud, je bent begin vijftig, zeur niet.’
Het elkaar afdrogen werd een steeds geilere aangelegenheid.
En al snel schoten ze gretig in bed en in elkaars armen.
Het verbaasde Herman niet eens meer, dat Colette net zo graag wilde als hij. Inmiddels was hij blij dat Sonja hem weer wat uithoudingsvermogen had teruggegeven wat seks betreft.
Hij had het nodig, want hij genoot van deze prachtige jonge vrouw onder hem, die zo vurig met haar lijf kronkelde en hem dan weer van zich af scheen te duwen om hem dan weer stevig tegen zich aan te drukken.
Herman had zijn handen vol aan deze amazone.
Anette, zijn eerste vrouw was ook niet onaardig geweest, maar wel geremd. Liz was, als ze zin had, een beest in bed, maar deze vrouw was nog veel meer dan dat ze deed qua vurigheid en passie niet onder voor zijn bloedeigen gloednieuwe echtgenote Sonja.
Bij die gedachte leek het vuur uit hem te vloeien, maar net op dat moment greep Colette hem stevig bij zijn pallen en kneep er hard in.
Hij kromp ineen van de pijn, maar het hielp wel, want zijn jonge heer steef weer onmiddellijk aan.
Nondeju, dit wijf kon neuken zeg.
Gillend kwam ze klaar en Herman schrok er een beetje van.
Schichtig keek hij om zich heen, maar er was natuurlijk niemand anders in de kamer.
Even was Colette buiten adem, maar al snel greep ze hem weer stevig beet en gingen ze weer verder.
Herman was trots en verbaasd dat hij het zo lang volhield en genoot met volle teugen, weer kwam Colette grommend en kreunend klaar en weer was Herman verbaasd over haar extroverte manier van klaarkomen.
Nog was het niet gedaan, Herman neukte of zijn leven ervan af hing.
Als hij toch dood moest, dan maar nu bovenop Colette, dacht hij wild.
Colette zette haar nagels stevig in zijn rug en trok een paar diepe voren.
Weer kwam ze klaar, maar nu wat rustiger en tegelijk met Herman.
Hij zeeg even later moe maar voldaan naast het zinderende lijf van de goddelijke Colette.
“Mijn god, wat was dat lekker zeg.” gromde hij zachtjes.
“Ssst. Niks zeggen.” Zei ze zacht en keek hem tevreden aan.
Een tijdje bleven ze zwijgend in elkaars armen liggen.
Toen bewogen haar vingers zich door zijn zwarte haren.
“Verf je je haar, of is het echt?”
Herman moest erom lachen, “Ik mag niks zeggen, maar jij begint over de kleur van mijn haar. Fraai is dat.”
Hij rolde trots en buitengewoon tevreden op zijn rug en schoof dicht tegen haar aan.
Samen lagen ze zo een tijdje stil voor zich uit te staren.
In diepe gedachten verzonken.
