Brenda belde of ze langs kon komen.
Haar kennende maakte ik me geen enkele illusie over iets moois tussen ons, maar omdat ik verder toch niets te doen had, wat morgen ook niet gedaan kon worden, vond ik het prima.
Misschien klonk mijn 'da's best' wel iets te nonchalant.
Maar het was eruit voor ik nagedacht had.
Daar zou ik in het vervolg toch meer aandacht aan moeten besteden.
Terwijl ik me afvroeg hoe ze aan mijn telefoonnummer en adres was gekomen, ruimde ik de boel in de woonkamer een beetje op.
Een man alleen was best, maar dan hoefde het beslist geen zootje in huis te zijn.
Ook niet te netjes trouwens.
Dat is slecht voor ons imago.
Voor zover dat wat uitmaakt dan.
Een kwartiertje later vertelde de deurbel dat Brenda gearriveerd was.
Terwijl ik haar een beetje nerveus binnenliet, vroeg ik me af of dit wel de Brenda was op wie ik altijd heimelijk verliefd was geweest.
Zo charmant.
Zo kende ik haar niet.
'Wat kost me dat' zei mijn oma altijd als we haar omi noemden.
De alarmbel had zijn werk gedaan, maar was kansloos tegen Brenda's verschijning.
Een vrouw op oorlogspad.
De klauwen stevig in de kansloze prooi geslagen.
Ik liet Brenda voorgaan de woonkamer in.
En ik kon het niet laten om haar van top tot teen te bekijken.
Wat een prachtvrouw was ze toch.
Haar kleren deden zoals gewoonlijk haar prachtige lichaam volmaakt uit de verf komen.
Jammer dat ze me niet moet.
Dacht ik er treurig achteraan.
Ik schonk haar een kop koffie in.
Zwart met suiker, hoe vaak ik dat ook geprobeerd heb, het went nooit.
Ik griezel er van.
Dronk het mijne te heet.
Vulde het weer.
Beetje melk en zonder suiker was mijn recept.
Brenda babbelde honderduit over van alles en nog wat, hoe ellendig de scheiding was geweest en dan dat eeuwige gezeur over alimentatie.
Die zeikerd moest gewoon betalen en verder zijn bek houden.
Ik kon er niets aan doen, maar had opeens geen zin meer in haar.
Alimentatie was nou net datgene waar ik niet op zat te wachten.
Later bedacht ik me dat ze expres over alimentatie begonnen was om mij van een relatie af te laten zien.
Slim.
Brenda had in de gaten dat haar gespreksonderwerp gewerkt had en schakelde gewiekst over op een ander onderwerp waarvan ze wist dat ik er gek op was.
Zeker met zo’n mooie en leuke vrouw als zij.
Of ik soms zin had in een sauna.
Een half uur later zaten we heerlijk te stomen.
De volgende ochtend kon ik mijn bed niet uitkomen.
Brenda had het beste in me losgemaakt.
O shit waarom kan ik vrouwen toch niet gewoon weerstaan.
Ze weten precies wanneer ze me moeten hebben.
Altijd als ik de volgende dag een belangrijke afspraak heb.
Het ging maar net goed.
De klant merkte gelukkig niet veel van mijn deplorabele conditie en ging vrij snel akkoord met mijn voorstel en de bijbehorende begroting. Dat viel dus alles mee.
Misschien hielp het wel als ik er minder vitaal uitzag.
Zo snel was een opdrachtgever nog nooit akkoord gegaan met een voorstel van mij.
Brenda wilde maar niet uit mijn gedachten verdwijnen.
Het ergste was nog dat ik er geen flauw idee van had waar ze woonde.
De rest van de week bleef het stil op het vrouwenfront en kon ik mijn werk verder ongestoord doen.
Maar vroeg op de vrijdagavond belde Brenda weer voor een afspraak.
Deze keer wilde ze met me uit eten, zij zou trakteren en het restaurant bepalen.
Ik kon nog net een vreugdekreet onderdrukken, want de hele afgelopen week had ik alleen gegeten en veel verder dan brood en hier en daar een kom magnetronsoep was ik niet gekomen.
Half acht precies stond ik op de afgesproken plaats met een prachtige bos bloemen.
Dat deed het altijd en ik geef ze graag.
Ik wist dondersgoed dat ik altijd de verkeerde bloemen kocht, maar het gaat om het idee.
Wie schetst mijn verbazing toen niet Brenda, maar Jeltje verscheen.
Ze zag mijn toch wel aangenaam verbaasde gezicht.
We hadden immers een relatie gehad, die zij overigens had beëindigd.
Dat was mijn keuze niet geweest.
Ik had het er nog steeds moeilijk mee.
Het deerde Jeltje allemaal niet.
Ze wilde vrij zijn en dat was ze nu weer.
Geroutineerd gaf ze me een snelle doch heerlijke begroetingszoen.
Op beide wangen een.
Ik snoof snel haar heerlijke geur op.
Ze keek naar de bos bloemen en zei schalks dat die zeker voor Brenda waren.
Dat zeggende opende ze haar ogen wat wijder om mij daar heerlijk in te laten verdrinken.
Dat lukte dus wonderwel.
Lachend loodste ze me achterop haar scooter en reed ogenschijnlijk in het wilde weg door de stad om uiteindelijk in een oude chique buurt te belanden.
Met een haakse bocht scheurde ze de oprijlaan van een oude villa op en stopte voor de garage.
Dus hier woonde Brenda.
Onthouden.
Eenmaal binnen loodste ze me de woonkamer in en nam de bloemen uit mijn verbouwereerde handen.
Ik protesteerde zonder effect en ze verdween triomfantelijk de keuken in.
Brenda kwam bijna gelijktijdig de kamer in en riep: "Ze zijn voor mij hoor, denk erom" en "dag schat, heb je honger?"
Mijn gezicht was kennelijk een groot vraagteken. "Je vind het toch wel goed dat Jeltje ook mee gaat, je kent haar geloof ik al?"
En of ik Jeltje kende, ik wist zeker dat Brenda dat ook verdomd goed wist.
Enfin we gingen op weg naar het restaurant en ik besloot om het allemaal maar eens gezellig over me heen te laten komen.
Met aan iedere arm een beeldschone vrouw schreed ik het restaurant binnen, we werden vriendelijk naar onze tafel geleid en het aperitief kwam bijna direkt.
Afgesproken werk dus.
Ik was in een zorgvuldig opgezette val getrapt en besloot van iedere seconde te genieten.
Het diner was bijzonder goed verzorgd en in zulk fraai gezelschap kon het niet anders dan heerlijk zijn.
Wij werden behoorlijk attent bediend en alles wees er op dat er flink wat voorwerk was gedaan.
De dames hadden alles zorgvuldig van te voren geplant.
Het was in één woord voortreffelijk.
Ook de wijn hadden ze goed geregeld.
Ze schonken me om beurten het glas vol.
Het was dus geen wonder dat ik een beetje teveel wijn op had, maar wat kon mij dat schelen.
Kennelijk hadden de dames meer op de agenda staan, want hoewel we ontspannen van het heerlijke eten hadden genoten was het toch nog behoorlijk vroeg toen we weldoorvoed en voldaan het restaurant uitliepen.
Buiten besloten Brenda en Jeltje dat we naar Brenda’s huis zouden gaan.
Dat was weer eens wat anders dacht ik schalks.
Geen idee hebbend wat er nog zou komen.
Jeltje reed en Brenda had mij vakkundig op de achterbank geschoven en was snel naast me komen zitten, haar warme zachte lichaam strak tegen me aan.
Als ik al weg had gewild zou me dat gelukkig niet gelukt zijn.
Het vooropgezette plan kreeg een zoet vervolg bij Brenda thuis.
Hoe lang het duurde weet ik op geen uur na, maar de meisjes hadden er plezier in en genoten met volle teugen.
Het was kennelijk niet de eerste keer dat ze dit deden, want ik werd behendig in allerlei posities gemaneuvreerd.
De wijn kwam mijn souplesse driftig te hulp, dat scheelde.
Ik genoot van begin tot eind, wanneer dat dan ook was.
De volgende ochtend lag ik alleen op bed, niemand te zien, geen geluid in huis.
Ik sloeg een handdoek om en bedacht me dat dat na gisternacht eigenlijk totale onzin was.
Ze hadden me al helemaal gezien en gevoeld.
Er was nog een reden waarom de handdoek overbodig was.
Niemand te vinden.
Nergens.
I de keuken gekomen besloot ik dan maar voor mijzelf koffie te zetten.
Na enig zoeken lukte dat en ik scharrelde ook nog wat brood bij elkaar en at het brood met smaak op.
De koffie nam ik mee naar boven en zette die op de rand van het lekker grote bad.
Toen het hete water de badkuip vulde keek ik in de kastjes of er ook badschuim of zo was.
Een beetje onnozel natuurlijk.
Een vrouw met een bad heeft daar natuurlijk allerlei soorten verwenspulletjes voor.
Ik rook aan verscheidene flesjes en builtjes.
Bekeek de etiketten en besloot een mix van een paar aangename geurtjes uit te proberen.
Ik goot en strooide de geurige ingrediënten in het volstromende bad en ik ging er heerlijk in liggen.
Dat doet een mens goed zeg.
Ik sloot mijn ogen en liet de vorige avond en nacht de revue nog eens passeren.
Het echte werk was beter, maar de herinnering was er een om voorgoed te onthouden.
Lekker badschuim hadden die meiden, het hete water en de verrukkelijke geuren van zeep en badschuim deden hun verkwikkend werk.
Ik liet me helemaal onder water zakken met alleen mijn neus nog boven water.
Ik vroeg me af hoe vaak ze dit al gedaan hadden en met wie.
Het was maar beter dat ik dat niet wist en besloot er niet meer aan te denken.
Straks even lekker hardlopen in het bos beloofde ik mezelf.
Maar daar zou dus niet veel van terecht komen, de dames hadden andere plannen.
Ik moest er weer aan geloven of ik wilde of niet.
Deze keer geen seks, maar een expositie van de een of andere gek die wanstaltige beelden in elkaar gooide.
Laaiend enthousiast waren ze.
Ze sleepten me zeker drie eer de expositieruimte door.
Het deed me vrij weinig.
Maar dat kon ook komen omdat ik zelf eigenlijk ook kunstenaar had willen worden.
Maar het was me niet gelukt.
Een kunstenaar kun je niet worden, dat ben je.
En ik vond dat ik het niet was.
Einde discussie.
Wat mij betreft dan.
Brenda en Jeltje werden steeds enthousiaster en kochten allebei de veel te dure brochure en een affiche.
Dat viel me toch wel een beetje van ze tegen.
Ik was blij dat ik weg mocht.
Ze hadden toch maar afgezien van aanschaf van een van de sculpturen.
Dat had de kunstenaar toch wel bedroefd.
Maar goed, een mens kan niet alles hebben, alhoewel dat toch weer niet helemaal strookte met mijn levensvisie.
Ik vind namelijk dat een mens wel alles kan hebben, je moet het alleen even echt willen en er wat voor doen.
That's it.
Dat was het ook wat de expositie betreft, de meisjes hadden een handtekening van de man willen hebben, maar goddank stonk meneer de kunstenaar behoorlijk uit zijn spreekgedeelte, zodat ze allebei een beetje spijt hadden van de brochure met affiche.
Ik kon een grijns maar nauwelijks onderdrukken.
Brenda en jeltje waren te teleurgesteld om het te merken.
En toen ze weer bij zinnen gekomen waren was mijn grijns naar binnen verschoven.
Zo genoot ik verder.
Aan mijn genieten kwam geen eind.
We vertrokken meteen en nu was het mijn beurt om het heft stevig in handen te nemen.
Tot nu toe had ik me de grillen en wensen van de dames met genoegen laten welgevallen.
Maar nu ik.
Nu was het mijn beurt.
Zulk een platvloers vermaak als het bezoeken van een expositie van werken van een derderangskunstenaar moest afgebroken worden.
Dat was mijn kijk op de expositie.
Ik begreep gewoon niet waarom deze man in groeiend aanzien stond.
Deze zaterdagmiddag moest een drastische wending ondergaan.
En hoe kon dat beter dan met een ranzige bak patat mét na zulk een barbaarse Kultuur met klemtoon op de eerste lettergreep.
Van de stilte der teleurstelling gebruik makend sleepte ik de meiden de eerste de beste snackbar in en bestelde voor iedereen een vette bak patat met een stevige kledder mayonaise.
Dat hielp.
In stilte reden we in Brenda’s auto naar mijn huis.
Ik had nog wat lekkers in de koelkast en met een verrukkelijk flesje wijn erbij zouden we de teleurstelling snel wegspoelen.
Langzaam maar zeker kwam de stemming er weer helemaal in en bekeken ze zelfs weer met genoegen de wanstaltige gedrochten van die geschifte gek die zo vreselijk uit zijn snavel gestonken had.
Nou ja, hij had misschien iets verkeerds gegeten.
Daar was ik het dus niet mee eens, voor mij was dat nou juist het bewijs dat het een schertsfiguur was die de kluit behoorlijk belazerde.
Had er niet ooit eens een kunstenaar gezegd: "De mens wil verneukt worden!"
Wie weet dacht onze kunstenaar er wel net zo over en geurde hij expres zo uit zijn spreekapparaat om lastige fans met moeilijke vragen van zich af te schudden.
Ik kon het niet helpen maar voelde plotseling een voorzichtige sympathie voor de klootzak opkomen.
Als ik hem de volgende keer weer tegenkom moest ik toch maar eens die geurkegel weerstaan en een gesprek met hem beginnen.
Want als het waar was, dan was het wel razend knap van de goeie man.
Ik begon zelfs geïnteresseerd in de brochure te kijken.
De sculpturen waren wanstaltig, maar schenen stuk voor stuk naar me te knipogen.
Een beetje laat, maar ik begon zijn werk mooi te vinden.
Ineens zag ik van alles en nog wat in zijn ogenschijnlijk zo nonchalant in elkaar geflanste kunstwerken.
Langzamerhand begon ik te zien dat hij precies wist waar hij mee bezig was.
Echt wel knap.
Ik kreeg spijt dat ik geen brochure en affiche gekocht had.
Het kostte me heel wat moeite om het affiche van een van de dames los te weken.
Jeltje bezweek.
De tegenprestatie was even banaal als lekker, deze keer deden we het gewoon met ons tweeën.
Boven in mijn slaapkamer in mijn bed.
Lekker samen.
Ik had wel snel eerst even het affiche boven het bed opgehangen.
Een deal is een deal.
